Mania Dziergan(i)a: haft biały

Krystyna Prońko - Złość

Niczemu juz się nie dziwię,

Tolerancji wiele mam.

I przez wszystkie moje dni

Przy zasadach swoich trwam.

Ale kiedy, gdzieś, ktoś zamierza

Memu trwaniu zabrać sens

Wtedy we mnie pojawia się złość,

Taka straszna złość.

Nie, nie, nie jestem wcale próżna,

Nie, nie, nie czekam wielkich braw,

Nie, nie, baluję w nocnych klubach,

Przed północą chodzę spać.

Ale kiedy mnie ktoś próbuje

Z mojej drogi siłą zmieść,

Wtedy we mnie pojawia się złość,

Nieprzytomna złość.

Wbrew pozorom ja siły mam dość,

I przebiegła tak jestem jak wąż

I nie cofam się nigdy o krok.

Nie, nie jestem taka słaba,

Nie jest ze mnie marny puch.

I do nieba rąk nie składam,

I nie czekam wciąz na cud.

Ale kiedy ktoś tam planuje

To co moje, zabrać mi

Wtedy we mnie pojawia się złość,

Taka straszna złość!